Δημήτρης Μανίκας Ταξιδιωτικά Σκίτσα

Ίσως δεν το παρατηρούμε πια, αλλά τα σκίτσα και τα σχέδια που γίνονται με το χέρι σπανίζουν όλο και περισσότερο στο πρόγραμμα των. διεθνών εκθέσεων σύγχρονης τέχνης. Στις μεγάλες μάχες που δίνονται για τα υλικά, μεγάλα σχήματα και ογκώδεις εγκαταστάσεις έχουν αντικαταστήσει το οικείο και το προσωπικό. Η καταγραφή αξιοθέατων και εμπειριών με τη μορφή σκίτσων έχει σχεδόν εξαφανιστεί – μικροσκοπικές και φορητές κάμερες δείχνουν να έχουν αναλάβει πια αυτόν τον ρόλο, ενώ το τετράδιο ιχνογραφίας τείνει να εκλείψει.
Το ελεύθερο σχέδιο κοντεύει πια να καταργηθεί ως μάθημα στις σχολές Καλών Τεχνών, κι όμως, κάποτε αποτελούσε αναπόσπαστο υλικό και προϋπόθεση κάθε δημιουργικής διαδικασίας (είτε αυτή αφορούσε ζωγράφους, γλύπτες ή αρχιτέκτονες), ενώ η αναπαραγωγή μιας οπτικής εμπειρίας -ανεξάρτητα πόσο απλή ή ελάχιστα “καλλιτεχνική”- δεν αποτελούσε εκπαιδευτική προτεραιότητα μόνο των μελών της αστικής κοινωνίας – τα παιδιά της Μαρίας Θηρεσίας σπούδασαν επίσης εικαστικές τέχνες, με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία. Κι είναι παράδοξο που και σήμερα, παρά την υποβίβαση που υπονοεί η κατάργηση του σχεδίου, εξακολουθεί να δίνεται περισσότερη προσοχή στις μελέτες και τα προκαταρκτικά σχέδια των μεγάλων δασκάλων, παρά στο τελικό, ολοκληρωμένο έργο τους. […] (Από την έκδοση)