Δωμάτια Όπου Οι Άνθρωποι Ουρλιάζουν Και Πληγώνουν Ο Ένας Τον Άλλο

Συμβαίνει κάποτε, σε συγγραφείς που χρησιμοποιούν εξίσου τον ποιητικό και τον πεζό λόγο, να μη γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι, όταν ξεκινάνε να γράψουν μια φράση, αν θα καταλήξουν στη δημιουργία ενός ακόμη ποιήματος ή ενός διηγήματος. Ο Μπόρχες έχει χρησιμοποιήσει σχεδόν παρόμοια διατύπωση για να περιγράψει την προσωπική του εμπειρία, πολλοί επίσης ποιητές και πεζογράφοι, εντελώς διαφορετικοί κατά τ’ άλλα μεταξύ τους, έχουν δηλώσει τη φιλοδοξία τους για την υπέρβαση του διαχωρισμού πεζού και ποιητικού λόγου – ο Ρέιμοντ Κάρβερ, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπήρξε ένας από αυτούς.

“Πιστεύω πως μια υποτυπώδης πλοκή είναι πολύ σημαντική. Είτε γράφω κάποιο ποίημα είτε γράφω πεζό προσπαθώ πάντα να πω μια ιστορία. Για πολύ καιρό έγραφα ποιήματα γιατί δεν είχα χρόνο για να γράψω διηγήματα. Το ωραίο με τα ποιήματα είναι πως υπάρχει άμεση ικανοποίηση. Κι αν κάτι πάει στραβά, είναι εκεί μπροστά σου.” Ήδη από την πιο πρώιμη φάση του έργου του ομολογεί πως αντιμετώπιζε τη συγγραφή ενός ποιήματος ή ενός διηγήματος -από ορισμένες τουλάχιστον απόψεις- με τον ίδιο τρόπο. […] (Από το επίμετρο του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου)