Η τέχνη της ζωγραφικής στον Αρχαιοελληνικό κόσμο

Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν τις μεγάλες ζωγραφικές επιφάνειες, όπου αποτυπώνονταν σκηνές από το μακρινό, μυθοποιημένο παρελθόν, μεγάλες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας τους, αλλά και, από μια εποχή και μετά, μορφές και σκηνές της σύγχρονης πραγματικότητας. Μνημειώδεις τοιχογραφίες, ξύλινοι ζωγραφικοί πίνακες και γραπτές λίθινες στήλες κοσμούσαν την αρχαιοελληνική καθημερινότητα στην αγορά, στα ιερά, σε τόπους ταφής αλλά και (σπανιότερα) σε χώρους κατοικίας, και φυσικά στα μεγαλοπρεπή ανάκτορα της ελληνιστικής περιόδου. Μαζί με τα ψηφιδωτά (αλλά και τα, χαμένα για μας σήμερα, υφαντά παραπετάσματα των οποίων την ύπαρξη γνωρίζουμε από τις αρχαίες διηγήσεις) τα έργα μνημειακής ζωγραφικής της κλασικής αρχαιότητας λειτουργούσαν ως δείκτες καλαισθησίας και πνευματικής καλλιέργειας, όσο και σημεία αναφοράς στο κοινό παρελθόν των Ελλήνων και την κοινή τους πολιτισμική ιθαγένεια.
Η τέχνη της ζωγραφικής στον αρχαιοελληνικό κόσμο παρουσιάζει τα υλικά κατάλοιπα της ελληνικής μνημειακής ζωγραφικής από τον 8ο αι. π.Χ. έως και τον 1ο αι. μ.Χ. ενταγμένα στο κοινωνικό και πολιτικό τους πλαίσιο, ενώ παράλληλα επιχειρεί συστηματική αναφορά στη ζωή και το έργο των μεγάλων ζωγράφων της αρχαιότητας. Η διεξοδική μελέτη των σωζόμενων έργων μέσα από τις αρχαίες φιλολογικές πηγές και τις αντανακλάσεις τους σε άλλες τέχνες όπως η κεραμική και το ψηφιδωτό, συνδυάζεται με την ενδελεχή θεωρητική ανάλυση των κλασικών και σύγχρονων φιλοσοφικών και αισθητικών αντιλήψεων γύρω από το βλέμμα και την αναπαράσταση του πραγματικού. Παρουσιάζονται επίσης οι μεθοδολογικές και ερευνητικές αρχές που διέπουν τη μελέτη της αρχαιοελληνικής ζωγραφικής, καθώς και τα υλικά και οι τεχνικές των αρχαίων ζωγράφων. Γίνεται, τέλος, συνοπτική επισκόπηση της μνημειακής ζωγραφικής στον ελλαδικό χώρο κατά την Εποχή του Χαλκού (3200-1200 π.Χ.) και κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους (1ος-3ος αι. μ.Χ.). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)