Κονσέρτο για στιγμές και διάρκεια

Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι μέτοχος της ελληνικής σκέψης στη βαθύτερη εκδοχή της. Και μάλιστα από απόφαση και επιλογή. Όχι κατά τύχη ή κατά συμβεβηκός. Για να χλευάζει έτσι με το παράδειγμά του τους γονιδιοφύλακες και τους αιματομέτρες του τόπου μας, τους αγράμματους και ανιστόρητους σωβινιστές δηλαδή, που επιμένουν στο νήπιο δόγμα τους πώς “Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι”.
Ο πολυγραφότατος συγγραφέας, με τα δεκάδες βιβλία θεατρολογικού και λαογραφικού περιεχομένου, με δημοσιευμένο έργο δεκάδων χιλιάδων σελίδων, από τα ποιήματά του, από την προσωπικότερη, την πλέον μύχια και πλέον κινδυνώδη εκδοχή της γραφής του, εκδίδει μόνο Εκλογές, μόνο μια Ανθολόγηση.
Ο ποιητής δεν ξεδιαλέγει ποιήματα από τα ήδη δημοσιευμένα αλλά από τα αδημοσίευτα. Και μας ειδοποιεί γι’ αυτό. Σαν να θέλει να υποβάλει την ιδέα ότι επιθυμία του είναι να μιλάει και δια της αυτοκριτικής αποσιωπήσεως.