Από την εισαγωγή:
Το δολλάριο έχει 30 δραχμές. Μια μακαρονάδα με σάλτσα και ψωμί 3,5 δραχμές. Το Σύνταγμα είναι γεμάτο ζαχαροπλαστεία με πολυθρόνες στον ήλιο και τουρίστριες, που φέρνουν τη σεξουαλική επανάσταση μαζί με τις αποσκευές τους στην Ελλάδα.
Η μοιχεία είναι ποινικό αδίκημα, όσοι συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω, τους πηγαίνουν στο τμήμα με τα πόδια, τυλιγμένους στα σεντόνια. Στα σχολεία οι μαθήτριες φοράνε μπλε ποδιές και οι μαθητές είναι κουρεμένοι κοντά.
Είμαι 24 χρόνων. Έχω γεννηθεί στην Αθήνα…είμαι φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ και μόλις έχω πάρει proficiency. Με το πλεονέκτημα της γλώσσας έχω κάνει μεταπτυχιακό σαν καμάκι στο Σύνταγμα. Δουλεύω DJ σε μαγαζιά όπως το Top Ten….τον «’Αρη»….
Έχω πάει στα νησιά του Αργοσαρωνικού, στην Άνδρο, στη Τζιά, στη Ρόδο, στη Σαντορίνη, την Ικαρία και την Ίο.
Στη Μύκονο δεν έχω πάει ποτέ..
(Αντώνης Μακραντώνης)
Τα τελευταία χρόνια με απασχολεί το θέμα της μνήμης και των αναμνήσεων. Όχι μόνο επειδή κι εγώ, συχνά, ξεχνώ αλλά και για έναν άλλο, πολύ σημαντικότερο λόγο:
Ότι, με το πέρασμα του χρόνου και παρά την τεχνολογία με τα κινητά τηλέφωνα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις φωτογραφικές μηχανές και τα Instagram, οι μνήμες ξεχνιούνται. Όσες διασώζονται, τελικά, το οφείλουν στην ικανότητα και την πρόθεση που έχει κάποιος να τις αποθηκεύσει στο μυαλό του για τους επόμενους.
Γι’ αυτόν τον λόγο -και στο πλαίσιο της νέας προσπάθειάς μας- αποφασίσαμε στον Ελευθερουδάκη να ξεκινήσουμε τη σειρά εκδόσεων Μαρτυρίες.
Όταν λοιπόν γνώρισα τον Αντώνη Μακραντώνη, με όλον αυτόν τον -κυριολεκτικά καταιγιστικό- πλούτο αναμνήσεων από μια μεγάλη περίοδο έντονης ζωής στη Μύκονο – σκέφτηκα ότι αποτελεί ιδανική περίπτωση για τις Μαρτυρίες.
Ανεξάρτητα από το αν ο λόγος του αρέσει ή όχι και αν τα βιώματα που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το βιβλίο θα θυμίσουν παλιές ιστορίες στους πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης ή, απλώς θα σοκάρουν κάποιους άλλους, τα γεγονότα που περιγράφει είναι αληθινά και ως τέτοια θέλουμε να τα κρατήσουμε στην κάψουλα της μνήμης μας, στις Μαρτυρίες. (Σοφίκα Ελευθερουδάκη)