Προποντίδα-Αλιεία, αλιείς

Σε έναν σπάταλα αφανισμένο κόσμο έρχεται να μας ξεναγήσει με το νέο του βιβλίο ο γιατρός και συγγραφέας Ακύλας Μήλλας, σε μία άλλοτε “πλουτοφόρο” θάλασσα, που τον πακτωλό και αφθονία των αγαθών της θαύμασαν και ύμνησαν από παμπάλαιους χρόνους όσοι είχαν την ευλογία να την γνωρίσουν, να την χαρούν, αλλά και να την εξερευνήσουν. Έναν κόσμο, όμως, χαμένο κατά το μάλλον ανεπιστρεπτί στις τελευταίες μόλις δεκαετίες, τόσο από μία αλόγιστη και αστάθμητη εκμετάλλευση του πλούτου που αφειδώς παρείχε, αλλά και ακούσιο, κατά κάποιον τρόπο, θύμα μίας εξίσου άτυχης πρωτεύουσας Πόλης που αφέθηκε να απλωθεί, να επεκταθεί και να γιγαντωθεί ανεξέλεγκτα, και να θεριέψει με τη συσσώρευση των είκοσι περίπου εκατομμυρίων ενός ξένου και άσχετου προς αυτήν συφερτού, που την κατέκλυσε, αφανίζοντας πολλά από τα αγαθά εκείνα που την καθιστούσαν σε κάποιες άλλες εποχές πολιτεία εύμοιρη, προνομιούχο και ευδαίμονα.
Ένας βοσκότοπος ιδανικός τόσο για τα ενδημούντα, όσο και για τα αγελαία περαστικά οψάρια, υπήρξε η προ του Πόντου Θάλασσα μέχρι και τα μέσα του περασμένου αιώνα. Ο πολύς Αριστοτέλης από τον 4ο ήδη προ Χριστού αιώνα εγκωμίαζε τα “απειροπληθή” είδη του θαλασσίου πλούτου της Προποντίδας. Σε μία θάλασσα “ευκαρποτάτη” αναφερόταν και ο φιλόσοφος Δίων, ενώ ο Χορίκιος εξεθείαζε τους ιχθύς “μέγα και μοναδικό κέρδος” που προσφερόταν, λέει, πλουσιοπάροχα στους ευδαίμονες κατοίκους της χώρας του Βύζαντος.