Δεν έχω πατρίδα – έχω τον τόπο μου

“Κατ’ αρχάς το να είσαι από την Πόλη θεωρείται προνόμιο και από τους ελλαδικούς Έλληνες και από τους Πολίτες. Διότι εδώ μιλάμε για την πόλη των πόλεων, έτσι; Μιλάμε για το να ανήκεις σε μια κοινότητα με πολύ παλιές και πολύ μεγάλες παραδόσεις, που πάνε βαθιά πίσω στον χρόνο. Όπως και να ‘χει, νιώθεις δεμένος με κάποιο τρόπο με όλα εκείνα τα έργα που δημιούργησε αυτή η κοινότητα τόσο στην πρόσφατη ιστορία όσο και στα αρχαία και μεσαιωνικά χρόνια. Γιατί έχεις βρεθεί μέσα σ’ αυτές τις εκκλησίες, έχεις ζήσει πράγματα, έχεις μνήμες. […] Η Πόλη είναι ένας όμορφος τόπος. Πέρα από την ιστορία, τη φιλοσοφία και τα λοιπά, από μόνη της είναι όμορφη. Είναι και σήμερα όμορφη. […] Παρόλο που έχουν αλλάξει πολλά, εξακολουθεί να είναι όμορφη, να ελκύει, είναι ένας πυρήνας γοητείας. Και άρα σου δίνει έναν λόγο για να το έχεις καύχημα”.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας ουσιαστικά και κατά κύριο λόγο ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο των αντιλήψεων και των συναισθημάτων των Ελλήνων και Ελληνίδων της Κωνσταντινούπολης. Διηγείται και βάζει τα πρόσωπά του να διηγηθούν τον ρόλο που παίζει το γεγονός ότι ζουν ή έζησαν στην Πόλη, αλλά και τον ρόλο της ίδιας της Πόλης στο χτίσιμο της ταυτότητάς τους. Διηγείται με το στόμα των ανθρώπων της ελληνορθόδοξης κοινότητας πώς αναπαράγεται η ταυτότητα στον χώρο, στους μύθους, στις τελετουργίες και μέσα στη μνήμη. Η ιστορία αυτού του βιβλίου αναπόφευκτα μιλάει και για τη φθορά που υπέστη η πολίτικη ταυτότητα με τις αλλεπάλληλες εθνικιστικές κακοποιήσεις, με την αγριότητα των Σεπτεμβριανών του 1955″ τις εξορίες και άλλα. Ακόμη, είναι η ιστορία των αλλαγών που πέρασε και περνάει η Ισταμπούλ και η ταυτότητα της Πολίτισσας και του Πολίτη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)