Όταν μιλούσα στο πηγάδι και άλλες ιστορίες

Καθώς ‘’μαζεύεται το σκοινί’’, θύμισες από τα παιδικά μου χρόνια ζωντανεύουν συνεχώς στο μυαλό μου. Ερωτήθηκα, λοιπόν από φίλους, γιατί στις ιστορίες μου ως επί το πλείστον αναφέρομαι στην παιδική περίοδο της ζωής μου, και για αργότερα γράφω μόνο λίγα. Η ερώτηση ήταν βάσιμη, ιδίως διότι όλοι οι στενοί μου φίλοι γνωρίζουν ότι δεν μεγάλωσα σε έναν Παράδεισο, αλλά απεναντίας μεγάλωσα σε ένα μικρό, πάμπτωχο Ποντιακό χωριό, έξω από την Αθήνα. Η απάντηση χρειάστηκε αρκετό κυνήγημα, αλλά σαν ανεφάνει, απεδείχθηκε τόσο ενδιαφέρουσα, που απεφάσισα να την χρησιμοποιήσω εδώ -σαν εισαγωγή σε αυτό το βιβλίο.(Από την εισαγωγή)
…Έβγαλε (…) ο κυρ Αχιλλέας έναν χάρτη, και (…) μας έδειξε πρώτα πού είναι η Ελλάδα και (…) πού είναι η Γαλλία, που βασικά ήταν πολύ-πολύ κοντά στην Ελλάδα -πάνω κάτω δυό σπιθαμές μονάχα μακριά!-…κι έτσι, άκουγα και μάθαινα φανταστικές ιστορίες για Παρίσια, όπου εκεί -όπως μου έλεγε- τα τρένα πηγαίνουν σαν μυρμήγκια κάτω από την πόλη, και ο απόπατος -που εκεί δεν βρωμάει- ήταν μέσα στο κάθε σπίτι, και έτσι δεν χρειάζεται να βρέχεσαι, όπως εδώ, (…)για να πας έξω να κάνεις τα κακά σου, και για να σκουπιστείς δεν χρειάζεσαι εφημερίδα, γιατί εκεί έχουν ένα ειδικό μαλακό χαρτί (…), και τον χειμώνα για ζεστασιά δεν χρειάζεσαι να καις όλη τη μέρα την γκαζιέρα, που η μάνα σου την έχει για να μαγειρεύει, γιατί εκεί έχουν στους τοίχους μέσα κάτι σωλήνες με ζεστό νερό, και άλλα, και άλλα…(«Ο κυρ Αχιλλέας).
«Εννέα υπέροχα κείμενα, όπου δεν περισσεύει ούτε μία λέξη. Εννέα μαγικές εικόνες. Εννέα συνταρακτικά ψυχογραφήματα ανθρώπων που μεγάλωσαν κάτω από αφάνταστα δύσκολες συνθήκες στην Ελλάδα του ’50, έξω από την Αθήνα. Εννέα ιστορίες, που μόλις τις τελειώσεις, θέλεις να τις ξαναδιαβάσεις, γιατί με κάθε ανάγνωση ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο». Σοφίκα Ελευθερουδάκη